Het is zaterdagmiddag, en je slentert door de winkelstraten van de stad. Enkele passen voor je loopt een vader, moeder met twee kinderen. Je hoort de moeder roepen ‘Jongens,…..als jullie nu even lief zijn, krijgen jullie straks een zakje snoep’.
Je hebt vast wel eens zo’n situatie meegemaakt. De kans is zelfs aanwezig dat je iets soortgelijks zelf tegen je kinderen hebt gezegd. En de kans is levensgroot dat van jou als kind ooit iets dergelijks werd verwacht.
Er werd van jou verwacht dat je de vorm zou aannemen die jouw opvoeders jou probeerden te geven.
Hoe liever je was, des te beter je voldeed aan het verwachtingspatroon van je opvoeders.
Voor nu, als volwassene, betekent dat, dat je geleerd hebt, weinig problemen in je sociale leven te hebben, naarmate je je aangepast gedraagt. Je leeft in een wereld die van alles van jou verwacht, en je ‘wilt’ niets liever dan aan die verwachtingen voldoen.
Er bestaat ook een andere mogelijkheid. Je bent het tegenovergestelde gaan doen, en in verzet gegaan. Je laat je de wetten niet voorschrijven, bepaalt zelf welke kleren je draagt, of je een tattoo laat zetten en of je iets wel of niet doet. Je bent ‘die recalcitrante puber’.
Voor welke optie je ook hebt gekozen, je vertoont gedrag dat niet van jou is.
Overigens betekent ‘aangepast’ zijn niet, dat je geen verzet in je draagt. Het is alleen voor de buitenwacht minder zichtbaar. ‘Sociaal correcte’ mensen weten hoe zeer de innerlijke druk kan oplopen. Ze mokken vaak in zichzelf en kunnen gedeprimeerd of boos zijn om ‘niets’. En soms barst ‘de bom’ en reageren ze overdreven heftig op een schijnbaar onbelangrijk iets.
‘Aangepast’ en ‘lief’ zijn misschien wel de grootste vormen van verzet?!
Of je nu ‘aangepast’ of ‘openlijk recalcitrant’ bent, je leeft in een andere vorm dan die van de mens die je werkelijk bent. Je leeft in conflict met je ware zelf. Een conflict waar vrijwel ieder mens in leeft.
Dat conflict zit in jou, en je legt het neer in je buitenwereld. In de verhouding met je lichaam, je werk, je ouders enzovoorts.
Alleen door ervoor te kiezen, te voelen wat in jou leeft, de aandacht te verleggen van buiten naar binnen, en jouw innerlijk serieus te nemen, kun je de mens worden die je eigenlijk bent.
Jouw gevoel wil beleefd worden. Ontkenning werkt averechts. Hoe meer je een gevoel ontkent, hoe sterker het wordt.
Ontkenning van je gevoel is pijn. En daar heb je, vanuit je verleden, al genoeg van.
‘Als je in de spiegel kijkt, en een vuil gezicht ziet, heeft het geen nut de spiegel te poetsen.’
Boeddhistisch gezegde
jospeschen 